Κάπου στους δρόμους της Φλωρεντίας 

Firenze

Κάπου στους δρόμους της Φλωρεντίας. Αυτός και το ακορντεόν του. Κανείς άλλος. Ένα πλαστικό καφάσι να κάθεται, ένα μισοκαμμένο τσιγάρο στο χέρι και τα πέδιλα• καφέ, φθαρμένο πλαστικό. Σκούρες κάλτσες. Και, πάνω σε όλα αυτά, αποτυπωμένη η ξεκάθαρη και ολοκάθαρη κούραση. Εκείνο το αριστερό πόδι. Που, ανασηκώνεται το μισό από το έδαφος για να ξεμουδιάσει. Να ξαποστάσει κάπως. Τον κοιτάς και σκέφτεσαι πώς τον λένε, πού μένει, αν είναι Ιταλός ή ήρθε από αλλού. Πώς βρέθηκε στη Φλωρεντία. Γιατί βγήκε στους δρόμους με το ακορντεόν. Έχει παιδιά; Έχει αγαπημένη; Κι όταν βρέχει πού πάει; Τι παπούτσια φοράει; Τελευταία σκέψη πριν απομακρυνθείς από αυτόν τον δρόμο με τον κουρασμένο ακορντεονίστα, ότι θα ‘θελες να πας δίπλα του, να καθίσεις χάμω, στο πεζοδρόμιο, εκείνος να αρχίσει να παίζει την Κομπαρσίτα, κι όταν τελειώσει να του πεις, «έλα, πάμε σε μια τραττορία εδώ κοντά, να πιούμε ένα κρασί. Ούτε με φίλο δεν έχω τόση δίψα να πιω ένα ποτήρι κρασί, όσο μαζί σου..»