Δεύτερη Κυριακή του Μάη, μαμά

Η δεύτερη Κυριακή του Μάη είναι αφιερωμένη σε σας τις μάνες, λένε. Ασ’ τους να λένε, μαμά. Όλες οι Κυριακές και οι καθημερινές δικές σας είναι. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε σκεφτώ, δεν υπάρχει Κυριακή που να μην αναπολήσω τη μυρωδιά από το κυριακάτικο φαγητό σου. Πεντέμισι χρόνια που λείπεις. Ε, και; Σαν χθες μοιάζει… Το πιο σκληρό εντωμεταξύ δεν είναι που ο χρόνος απαλαίνει πράγματι την ένταση του πόνου. Το πιο σκληρό είναι που ο χρόνος σε αναγκάζει να συμφιλιωθείς με τον πόνο, γιατί αλλιώς δεν γίνεται.

Συνεχίζω να γράφω ιστορίες για βιβλία και συνεχίζω να διαπιστώνω ότι, σε όλες τις ιστορίες μου υπάρχεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Θέλω πχ να βάλω την ηρωίδα μου τη Ζερμέν να γράψει στο ημερολόγιό της κάτι στη μητέρα της και όταν ολοκληρώνω την παράγραφο και τη διαβάζω, βλέπω ότι η Ζερμέν ήμουν εγώ και ότι αυτά που τάχα εκείνη έγραψε στη μητέρα της ουσιαστικά εγώ τα έγραψα για σένα. Με ένα μαγικό και καρμικό συγχρόνως τρόπο, οφείλω εντέλει να παραδεχτώ ότι υπήρξες η γυναίκα της ζωής μου, όπως ο μπαμπάς υπήρξε ο άντρας της ζωής μου. Αναντικατάστατοι. Κι οι δυο σας.

Σε φιλώ, η κορούλα σου – Σου αφιερώνω αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο μου που τάχα το γράφει η Ζερμέν για τη μανούλα της αλλά… είπαμε. Αλλά.

Ζωγραφική Kiéra Malone

Σελίδες Ημερολογίου της Ζερμαίν:

Μαμά, είμαι μεγάλη για να σε αναζητάω, αλλά μου λείπεις, μαμά. Μου λείπεις στις χαρές μου και στις στενοχώριες μου, μου λείπεις στις μέρες και στις νύχτες μου, μου λείπεις στα εύκολα, στα δύσκολα, στα όμορφα και στα άσχημα. Μου λείπεις. Σαν μια ιερή φιγούρα που θα σταθεί πλάι μου να με ακούσει να μιλάω, να γελάω, να κλαίω. Να της εξομολογούμαι το βάρος της ψυχής μου. Να οσφραίνομαι τη λεπτή χαρακτηριστική μυρωδιά σαπουνιού της επιδερμίδας και των ρούχων της. Μου λείπεις, μάνα. Όταν δεν ξέρω τι να κάνω, μου λείπεις, όταν όλα μοιάζουν καλά πάλι μου λείπεις, γιατί θα ‘θελα να ήσουν εδώ να σε έβλεπα να κεντάς ήρεμα δίπλα στο παράθυρο. Σε κάθε περίπτωση, μου λείπεις. Κι ας είμαι μάνα τώρα εγώ η ίδια, κι ας πρέπει ως μάνα να έχω όλες τις λύσεις και τις αντοχές. Μαγική η σχέση των ανθρώπων με εσάς τις μάνες, μαμά μου… Εντελώς μαγική. Σχεδόν, μεταφυσική. Ανερμήνευτη. Πάω τώρα να φτιάξω γλυκό, να μοσχοβολήσει το σπίτι «οικογένεια», όπως μοσχοβολούσε το δικό μας όταν έφτιαχνες γλυκό μήλο, εκείνο το Dulse de Mansana…

(«Αρχιπέλαγος La Maddalena», Κέδρος 2018)